Rękodzieło z pszczelarstwa (głównie rolnictwa) zajmujące się rozrodem pszczół. Inną koncepcją jest pszczelarstwo, nauka o pszczelarstwie. Pszczoły trzymane są w ulach. Zbiór uli nazywa się pasieką. W zależności od stosowanej gospodarki pasiecznej można rozróżnić pasieki stacjonarne i migrujące. Wiosną i latem pasieki wędrowne są transportowane do punktów skupu i są jedną z podstawowych metod zapylania upraw masowych, takich jak rzepak i gryka. Produkują również miód ze spadzi (iglaki, drzewa liściaste).
Historia pszczelarstwa w Polsce
Jaka jest historia pszczelarstwa w Polsce? Wydaje się, że surowy miód, a także przerób na miód pitny, może już towarzyszyć założycielom państwa polskiego – Piastom. Cukier został sprowadzony do Europy dopiero podczas wypraw krzyżowych, kilkaset lat później. Produkcja buraków cukrowych stała się możliwa dopiero po odkryciu Zygmunta Marggrafa w 1775 roku. Do tego czasu może nie być prawdziwej konkurencji o miód. Musi więc być silnie obecna także w pierwszym okresie istnienia Polski, w okresie podziału na regiony i długo po zjednoczeniu ziem polskich przez Władysława Wokitka, czyli za panowania dynastii Jagiellonów i króla elekcyjnego. Pierwsze znane przepisy dotyczące bartnictwa pochodzą z czasów panowania Kazimierza Wielkiego. Wcześniejsze prawo zostało wpisane do statutów Wiśleyki w 1347 roku. Zawody dziedziczne rozkwitły w XVI i XVII wieku. Tylko miodobrania, zwani przez współczesnych czasem miodobraniami, mieli prawo dostarczać miód rodzinie królewskiej. Dołączają do własnych gildii, które opracowują kodeksy postępowania i rozstrzygają spory między członkami. Znane również jako Honey Hunting Brotherhood, grupy te używają pisemnych kodeksów bartnych oprócz ogólnie przyjętych zasad i zwyczajów. Stowarzyszenie zobowiązuje swoich zaprzysiężonych członków do produkcji nowych pni, zwykle w tempie 6-12 rocznie. Zidentyfikowali również obszary obsługiwane przez każdego opiekuna rodziny pszczelej. Takie tereny nazywane są Miodowymi Lasami Łowieckimi, a cały kompleks leśny należący do Bractwa nazywa się Dziką. Pszczelarze w XVI i XVII wieku nie tylko pozyskiwali produkty pszczele, ale także pielęgnowali las.
A jak dalej wyglądało pszczelarstwo w Polsce?
Pierwsze wzmianki o pszczelarzach podlaskich w sercu dawnej Rzeczypospolitej pochodzą z VI wieku. Barmani mają obowiązek dbać o dobro owadów i drzew, w których żyją. Sama pokrzywka dzieli się na wschodnią i królewską.
Pierwsza jest wynajmowana za opłatą, druga przekazywana jest rodzinie królewskiej. Wszystkimi sprawami pszczelarskimi rządzi prawo królewskie, jednak zdarzają się spory między pszczelarzami. Przede wszystkim skupiają się na prawie do korzystania z ula.
Zdarzało się też, że ówcześni przedstawiciele rządu niechętnie przyglądali się akcji miodobrania. Pszczelarzy zostali oskarżeni o niszczenie zbyt wielu drzew, aby nadawały się do potrzeb kolonii. Tylko pnie drzew o średnicy 100-120 cm mogą służyć jako dom dla owadów. Jeśli to sosna, to rośnie od co najmniej 120 lat. Oprócz sosny preferowanym gatunkiem drzewa jest dąb. Czasami ule znajdują się w grabach, bukach i lipach. Te ostatnie, z wyjątkiem wrzosu, były głównym towarem w omawianym okresie. Czasami, niestety, to miodobieracze są oskarżani o nieumyślne podpalanie lasu i wzniecanie pożarów buszu. Być może to wszystko i dewastacja kraju przez wojnę spowodowały, że puste kłody zostały umieszczone bliżej domów. Proces ten rozpoczął się w XVIII wieku. Od tego okresu pojawiają się wzmianki o budowaniu pasiek na farmach, które znajdują się na mostach wokół pni drzew, choć w większości przypadków ule z bali są przywiązane do drzew. Dało to względną ochronę przed niszczeniem pasiek przez niedźwiedzie w ówczesnych lasach naszego kraju. W rezultacie pszczelarstwo jest coraz częściej zastępowane pszczelarstwem domowym. Kószki, zwane czasami bezdenkami, przybyły do Polski z północnych krajów niemieckich w XVII i XIX wieku. Mają postać słomianych dzwonków, umieszczonych na specjalnych platformach i zamykanych od dołu. Pocięte kłody zaczynają być układane w pobliżu domu, ale już leżą na ziemi. Czasami układa się je poziomo, ale częściej układa się je pionowo i przykrywa od góry osłoną przeciwdeszczową i śnieżną.